Gebeurtenissen deze week

Afgelopen zaterdag kreeg ik last van mijn buik. Was gewoon aan het werk en dacht dat ik buikgriep had. Zondag ook nog gewoon gewerkt. Maandag was ik vrij maar had nog steeds veel last van mijn buik. Recht boven in de buik net onder de ribben. Mams begon zich wel een beetje zorgen te maken omdat de pijn doorstraalde naar de zij en naar de rug. Ze was bang dat ik last van mijn nieren had. Dinsdag me ziek gemeld omdat de pijn niet dragelijk was. Ook gelijk maar even een afspraak gemaakt bij de huisarts. Mijn eigen dokter had een vrije dag dus maar bij de andere mannelijke huisarts. Want ik kan niet zo goed met de vrouwelijke artsen vinden.

Daar aangekomen ik mijn verhaal doen. Hij wilde alles weten. Of ik koorts had, hoe mijn poep eruit zag, of ik vette dingen at (ik vertellen dat ik dat niet at omdat ik aan het lijnen ben). Wilde hij weten hoe veel ik was afgevallen. 10,5 kilo op dat moment. Hij vond het heel goed van mij, alleen als je afviel had je veel kans op galstenen. Dus mijn buik onderzocht, en ja hoor Tum mocht naar het ziekenhuis voor bloedafname en een EGO. Dus de volgende dag naar Emmeloord gereden voor het tappen en een EGO. Kwam niets uit. Nou ja wel dat ik veel pijn had na die tijd. Want ze deden het niet heel zachtjes. Mijn hele buik was beurs van binnen. Maar geen galstenen te zien. Mijn lever en nieren zagen er ook goed uit. 's Middags maar eens weer naar de dokter gegaan (gelukkig mijn eigen huisarts) omdat het niet echt leuk was met zoveel pijn. Volgens hem konden het heel veel dingen zijn. Toch een galsteentje die elke keer terug schoot, een onsteking aan mijn lever of buikgriep. Moest de volgende dag maar even tegen 12 uur bellen voor de bloeduitslagen en dan gingen we verder kijken. Dus ik donderdag iets voor 12en gebeld naar mijn dokter. Mijn bloed was goed, was niets aan te zien. Dus toen zei hij dat hij even contact op zou nemen met de chirurg. Dus ik nog vragen "waarom dan?" "Nou" zei hij " omdat ik het niet oke vind dat je al zolang last van je buik hebt." Hij zou terug bellen als hij dat telefoontje had gepleegd. En ja hoor nog geen 5 minuten later telefoon. Of ik een brief op kon halen en direct door kon naar het ziekenhuis. Dus ik moeders gebeld en verteld dat ik door moest naar het ziekenhuis maar dat ik eerst een brief op moest halen bij het gezondheidscentrum. Ik daar dus heen brief opgehaald en hup in de auto. Toen zag ik dat ik naar de spoedeisende hulp moest. Dus ik maar weer moeders bellen, die had al gevraagd of ze die kant ook op moest komen. Maar ik dacht och er wordt even naar me gekeken en ik kan weer naar huis, dus hoefde ze niet te komen maar ik hield haar op de hoogte. Wel moest ze even Paps voor me bellen zodat hij ook het 1 en ander wist. Ik dus naar het ziekenhuis. De storm wakkerde al aan dus ik zat te schudden in de auto. Ben heel huids in het ziekenhuis aangekomen. Heb me tegen 12.30 uur gemeld op de spoedeisende hulp en er kwam een zuster en die moest even bloed tappen en ze legde maar gelijk een infuus aan voor het geval ik opgenomen werd en dat ik onder het mes moest. Nou ik kan je vertellen dat een infuus aanbrengen geen pretje is. Heb wel ff een traantje weg gepinkt omdat het vreeeeeeeeeeeeeeselijk zeer deed. Het zou een uur duren voor dat de uitslagen van het bloed er waren. En de chirurg zou dan ook komen om mij te onderzoeken. Na 1 uur wachten en rondkoekeloeren (van wie er binnenkwamen en wie er al waren) kwam de chirurg en ook de uitslagen van het lab. Bloed was goed (dat was gisteren ook goed, zeg ik nog heel bijdehand). De chirurg mij onderzoeken maar kon eigenlijk niets vinden/voelen/. Hij dacht dat het iets voor de internist was. Dus de internist werd erbij geroepen. Na een tijdje kwam die en ook zij allemaal vragen stellen. Zij dacht aan een zweertje in de 12vingerigedarm of iets met de maag. Maar dat als het niet overging ze maar een maag onderzoek gingen doen. Tegen 2 uur half 3 ging het gordijn opzij en daar stond mijn lieve moeder. Die zich toch wel een beetje zorgen ging maken. Had nog niets van mij laten horen. Had netjes mijn telefoon uitgedaan. Maar had me voorgenomen dat als ze iets gingen doen ik haar zou bellen. Of als ik moest blijven. Wat was ik blij om haar te zien zeg. Al die tijd had ik daar alleen gezeten en was nog niets wijzer geworden van wat ik had, wat ik wel had was vreselijk veel pijn. Mocht ondertussen ook niets eten of drinken voor het geval ik onder het mes moest. Komt even later de zuster weer met allerlei paperassen. Mijn dossier die ik mee moest nemen voor een afspraak bij de internist voor een GASTROSCOPIE. En ze had nog zo gezegd dat dat pas hoefde als het niet overging. Het volgende papiertje was een recept voor een medicijn dat direct zou helpen (nou mooi niet verga nog steeds van de pijn), en nog uitleg hoe een GASTROSCOPIE in zijn werk gaat.
En toen mocht ik naar huis. Maar nog eerst even het infuus eruit halen. Nou ook dat was geen pretje. Vreeeeeeeeeeeeesselijk veel pijn deed dat. Had al die tijd al pijn gehad van het infuus, maar ja dat zal wel aan mij gelegen hebben.
Moeders en ik naar de 1e etage om een afspraak te maken voor dat maagonderzoek. 31 januari moet dat gebeuren en ik zie er heeeeeeel erg tegenop. Ik maak me er nu al druk om.

Maar goed moeders en ik hadden wel zin gekregen in wat drinken. Dus naar het restaurant gegaan van het ziekenhuis om ff wat te gaan drinken. Had ik beter niet kunnen doen. Verging al weer van de pijn. Vaders ondertussen proberen te bellen dat ik naar huis toe mocht. Vaders was onderweg met de brandweer en we hoefden hem voorlopig niet terug te verwachten. Nee dat klopt hij dook die nacht tegen half 3 pas zijn bed in.

Maar goed het is nu zaterdag en al 8 dagen verga ik van de pijn en als ik eet is het veranderd in een helse pijn. Ik leef op creackers, beschuit, yoghurt en soep. In totaal ben ik in 3 a 4 dagen tijd 2 kilo afgevallen ( mooi zouden jullie denken, dat is toch wat je wilt, ja dat wel maar niet op deze manier) Met alles wat ik eet en drink sta ik te springen in de huiskamer omdat ik zoveel pijn heb Moeder wil eigenlijk dat ik naar de huisartsenpost bel. Maar Tum is weer eens eigenwijs en doet dat niet in het weekend. Als ik naar de dokter ga dan is dat in de nieuwe week. Moeders is erg bezorgd en vindt het allemaal maar raar dat ze me maar zo hebben weggestuurd in het ziekenhuis. Tot nu toe heb ik haar nog tegen kunnen houden met bellen. Maar voor hoe lang nog????

Maandag ga ik weer proberen te werken. Maar of dat een pretje wordt voor mijn collega's? Geen idee. Ik wens ze al veel sterkte voor de komende week.