Das schrikken

Vandaag op het werk werd ik gebeld door vaders. Eerst maar een keer weggedrukt. Maar vervolgens belde hij weer. Dus ik dacht dit moet wel heel belangrijk zijn. Nou dat was het zeker.

Kreeg te horen dat mijn oma in het ziekenhuis lag want ze had een hardaanval gehad.
Ik kreeg het dus te kwaad. Mijn moeder was bij haar maar het ging wel weer.

Moeder belde mij op een gegeven moment op of ik haar op wilde halen. Tuurlijk doe ik dat. Ze was die middag nl met de ambu meegereden en had dus de auto nog bij mijn oma staan.

Tegen half 7 waren wij in het ziekenhuis in Zwolle. Daar aangekomen zie ik dat het redelijk gaat. Dus dat was een hele opluchting. Ze lag op zaal. En moeders zij ook nog dat het een heel stuk beter ging dan vanmiddag.

Vervolgens moest het lieve mensje op de po. Dus wat doen wij, wij lopen weg. Zodat ze dat op haar gemak kan doen. Komen we 5 minuten later terug is dat mensje helemaal in ademnood. We mochten niet bij haar.
Een uurtje later ongeveer is ze toch weer overgebracht naar de 1 persoonskamertje waar ze haar goed in de gaten konden houden. Ze heeft een hele grote zuurstofmasker gekregen (deze bedekt dan helemaal je gezicht) en toen knapte ze iets op. Maar ze is nog erg benauwd.

Moeders zou naar haar auto gebracht worden dus konden wij weer naar huis.

Maar ik heb de schrik er goed in zitten. Je weet dat het kan gebeuren, het is een mensje van de dag. Heeft een ontzettend slecht hart. Maar dan komt de klap ook nog heel hard aan.

Telefoon staat op standby, nou maar hopen dat deze niet afgaat.