Astma is een chronische aandoening van de luchtwegen. Van tijd tot tijd, bij prikkelende stoffen of stoffen waarvoor de patiënt allergisch is, bij een verkoudheid of na een zware inspanning kan een astma-aanval optreden. Deze wordt gekenmerkt door ontsteking en vernauwing van de luchtwegen, waardoor ze prikkelbaarder worden, een vergrote productie van slijm, benauwdheid, hoesten, piepende ademhaling en kortademigheid. De ernst van de klachten kan per patiënt verschillen, variërend van licht tot levensbedreigend. Bron: wikipedia.
Beetje verkouden van het weekend. Zondagavond steeds grieperig gaan voelen. Maandag echt goed beroerd.
ongeveer 20 pakjes zakdoekjes leeggesnoten (vergeef me als ik overdrijf maar zoveel leek het wel). Tot ik om kwart voor 5 me benauwd begon te voelen. Ik kon niet meer diep inademen en ik kon mezelf ook nog eens horen ademen.
Tijd om maar eens opzoek te gaan naar mijn pufjes. Wat bleek nou waren ze overdatum. Ik had ook al zolang niets meer nodig gehad voor mijn bronchitis.
Om iets over 5en kwam Vriendjelief thuis en die heb ik maar eens gevraagd om mijn moeder te gaan bellen over hoe en wat. Tja, en toen begon het steeds erger te worden. Ik kon geen adem meer halen dus wij snel de huisartsenpost gebeld en daar zo snel mogelijk heen gereden.
De huisarts heeft echt van alles geprobeerd om de aanval bij me weg te krijgen. Pufjes (daar werd het alleen maar erger van, een leuke pijnlijke prik in mijn beenspier (begon op eens mank te lopen omdat dat toch best wel heel erg pijn ging doen) maar niets hielp. Dus toen kwam het grootte woord eruit, ik ga je doorsturen naar het ziekenhuis alleen wil ik niet dat jullie zelf gaan rijden want dat is te riskant. Straks gebeurd er wat in die auto en dan gebeuren er misschien ongelukken en dat moet ook niet. Je moet met de ambu mee. Er is er hier 1 in huis dus we gaan kijken of je daarmee naar Lelystad kan. De broeders waren al snel bij ons in het kamertje en de aanval werd erger en erger. Tot ik echt helemaal geen lucht meer kreeg. Dus snel een waaknaald in de arm. Deze broeders mochten alleen niet wegrijden van de centrale omdat zij de enige waren in NOP om te rijden dus er moest een andere wagen komen. Zo gezegd, zo gedaan.
Gelukkig waren deze er snel en had ik opeens 4 broeders om me heen staan die zich allemaal erge zorgen maakten. Dus hup op de brancard naar de ambu. Iedereen kijkt je aan, dat is toch wel raar hoor. Maar goed, ik zelf was opdat moment gewoon iets belangrijker.
Ronnie moest achter ons aanrijden maar wel voorzichtig. Ik was volgens de broeders in goede handen. Voordat we de ambu in gingen was de aanval iets afgezwakt. Maar helaas was dat maar van korte duur. Want in de ambu kwam het in alle hevigheid weer opzetten. Snel zuurstof op want het ging niet goed. Mocht eigenlijk geen medicijnen meer hebben maar ze hebben dat uiteindelijk toch maar wel gedaan.
Op de spoedeisende hulp was ook iedereen in rep en roer. Je hoort iemand stikken dus je wilt zo snel mogelijk zorgen dat je je hulp aan kunt bieden.
Het duurde even maar uiteindelijk zakte de aanval af na heel veel te hebben verneveld. En na hele vervelende prikken (in de pols, om bloedgas te meten. Ze kunnen dan zien hoeveel zuurstof je in je longen hebt) en Vriendelief zowat van het stokkie mocht ik naar de afdeling. Helaas lag de afdeling vol dus kwam ik op de kraamafdeling terech. Allemaal lieve kleine baby's die aan het huilen waren.
Die week heb ik een aantal onderzoeken gehad en ook een aantal aanvallen. Uit de onderzoeken is niet echt iets uitgekomen. Over 8 weken een longallergietest ofzo iets. Kijken of ze een aanval op kunnen wekken ofzo. Om zo te zien of ik ergens allergisch voor ben.
Gelukkig mocht ik gistermiddag weer naar huis. Moet het alleen rustig aandoen. Maar dat gaat volgens mij wel lukken. (of toch niet helemaal)
Maar we zijn er nog!!!!
Want heb nog een hele weg te gaan die ik nog wil belopen. Daar gaan we volgende week mee verder!!!!!
Voorlopig ff dus geen schrijf blogs maar wel foto's! Maar jullie waren vast en zeker nieuwsgierig wat er deze week allemaal is gebeurd. Dus vandaar. Nou is het wel even weer genoeg geweest......
vrijdag 20 maart 2009
nog meer foto's van de pups
Wij hopen dat we de paars roze mogen hebben
Sennie heeft liever die met het groene bandje (de linker dus)
Abonneren op:
Posts (Atom)